Tanzania 2.0 Deel 1: Moshi en Dar-es-Salaam

Het wordt weer hoog tijd voor een nieuw stukje! Eervorige week zondag zijn Marco en ik teruggekomen uit Tanzania. Voor 12 dagen hebben we daar vertoeft. Het plan was om eerst naar Moshi te gaan en vervolgens door te reizen naar Dar-es-Salaam vandaar we een pont konden nemen naar Zanzibar. Vroeg in de morgen van 22 juni vertrokken we richting het stadscentrum, vanwaar we een bus zouden nemen richting de grens. De straten waren bijna helemaal leeg, maar toch raakte de matatu redelijk snel vol. Voor deze keer hadden we eerste klas stoelen geboekt, zodat we voorin net achter de chauffeur konden zitten. Met zijn hand continu op de claxon scheurt hij als ongeleid projectiel door het centrum van Nairobi; het is een wonder dat we niemand aangereden hebben. Na ongeveer een uur gereden te hebben hield de chauffeur plots stil. Na een tijdje stil gestaan te hebben vroeg ik de chauffeur wat er aan de hand is. Het bleek dat hij door zijn 'enthousiasme' iets te vroeg vertrokken was, waardoor een deel van de passagiers niet in kon stappen, nu moest hij wachten op deze mensen. De rest van de reis ging goed, maar toch kwamen we met een vertraging van zo'n drie uur aan in Moshi. De meeste toeristen komen hier om de Mount Kilimanjaro te beklimmen, waardoor we constant werden lastig gevallen door gidsen en andere mensen die ons safari's naar de berg aanboden. De Kilimanjaro was echter niet te zien, hij was volledig in de wolken verhuld. Dus hebben we naar een rondje gelopen door Moshi.

Donderdagochtend hebben we nog geprobeerd een blik op de Kilimanjaro op te vangen, maar helaas. Rond het middaguur zijn we doorgereisd naar Dar es Salaam, waar we laat in de avond aankwamen. De volgende dag besloten we een rondje te lopen door het centrum. Zo'n verschil met Nairobi, schone straten, normale bussen, geen getrek aan je armen van mensen die geld van je willen. We liepen langs de haven waar mensen probeerden hun vis te verkopen. Het strand was prachtig. We liepen langs prachtige muren gemaakt van koraal gesteente, langs de kust vind je dat veel omdat dit gebied vroeger deel was van de Indische oceaan. Marco, die bergbeklimmer is, kon het natuurlijk niet laten om de koraalmuur te beklimmen. Nadat we een stukje over het strand gelopen hadden gingen we zitten op een bankje, of het was misschien een stuk koraal dat op een bank leek. Even genieten van het uitzicht. Een man kwam naar ons toe die kettingen met schelpen verkocht, maar we zeiden dat we niets wilde kopen. Vrij snel gaf hij op, normaal zijn de verkopers een stuk volhardender. Even verderop ging hij zitten om schelpen te verzamelen. Ik had een beetje spijt dat we hem weggestuurd hadden, de kettinkjes waren eigenlijk best wel mooi. We besloten om toch nog naar hem toe te gaan. Op de rots liet hij verschillende kettinkjes zien. De schelpen waren zo mooi. Hij had ook wat schelpen waar hij nog geen ketting van gemaakt had; van een aantal maakte hij op ons verzoek te plekke een kettinkje. Als ik het me goed herinner heette hij Jakicha. Hij kwam uit Arusha in het noordwesten van Tanzania waar hij opschriften voor t-shirts printte. Hij besloot echter naar Dar es Salaam te vertrekken in de hoop hier een baan te vinden. Nadat we een aantal kettinkjes van hem hadden gekocht vroeg hij wat we hierna wilde doen. Het was rond het middaguur dus we waren op zoek naar een plaats om lunch te hebben. Hij zei dat hij een goed plekje wist. Na eerst wat te aarzelen gingen we met hem mee. Hij bracht ons naar een lokaal restaurantje, met lokaal eten. Geen plek die je normaal als toerist zou vinden. Zelf at hij niet wegens de ramadan. Na te hebben gegeten besloten we door te gaan naar het museum. Jakicha liep ook met ons mee. Dit deel van de stad was erg apart; heel veel groen, er waren alleen bijna geen mensen. Terwijl Dar es Salaam een miljoenen stad is. Bij het museum aangekomen volgde Jakicha ons zelfs naar binnen. Waarom blijft hij ons volgen? Hoopt hij dat wij voor hem de entree zullen betalen? Maar hij betaald voor zichzelf. In Kenia zouden de mensen altijd vragen of jij voor hen betaald, blank=rijk. Bij de poort had iemand ons aangeboden onze gids te zijn. Van Marco hoefde dat niet zo, maar mij leek het toch wel handig. Verkeerde keuze. Toen we binnen waren begon hij de beschrijvingen voor te lezen. Bij een foto van fort Jesus aangekomen: "En volgens een groep mensen die ik eerder heb rondgeleid bestaat het fort nog echt." Serieus? Ik heb er rondgelopen! En waarschijnlijk is het hier normaal, maar de gids en Jakicha wilden alles aanraken, of het nou een houten deur of een schilderij is, je moet het wel voelen. Na een tijdje begon hij gelukkig wat minder te praten. Dit museum was zoveel beter dan het nationaal museum van Kenia, waar ik ook geweest ben.

Twee Finse vrijwilligers, Laura en Annika, die op een project in Ukunda zitten, vlakbij Mombasa, sloten zich in de avond bij ons aan. Ze hadden tot onze verbazing het hotel waar we zaten zelf gevonden. We besloten om te gaan eten in een Indiaas restaurant. De plaats waar we heengingen was eigenlijk een broederschap, met een heel aparte sfeer. Het eten was erg goed, maar erg scherp. De meisjes wilden eigenlijk eerder komen, maar ze waren ziek. Ze hadden zelfs een aantal dagen in het ziekenhuis overnacht, ze hadden waarschijnlijk een voedselvergiftiging opgelopen. Nu ging alles gelukkig weer beter. Ze vertelden ons over iets wat in hun dorp gebeurd was. In de avond stond een man voor het raam van hun kamer. Het gastgezin had de man even later weggejaagd. De volgende dag hoorde ze dat de man later die avond iets gestolen had. De dorpelingen hadden de man daarop levend verbrand. Het gastgezin vroeg of ze nog naar zijn verkoolde lichaam wilde kijken, maar daar bedankte ze voor. Verschrikkelijk, maar ik heb zulke verhalen al eerder gehoord uit de sloppenwijken.

De volgende dag zijn we vroeg opgestaan en hebben we een Katamaran genomen naar Zanzibar!